ใครจะชิงใครจะชังมันก็ช่างหัวเขา
แค่ตัวเรารู้เราช่างเขาประไร
ใครจะชักใครจะแช่งใครจะแกล้งใครจะหยัน
ก็ให้ช่างหัวมันก็ให้ปล่อยเขาไป
ใครจะชมใครจะเชิดว่าประเสริฐเลิศหรู
ตัวเรารู้เราอยู่ปล่อยเขาชมไป
ใครจะรักใครจะเกลียดใครจะเสียด
ใครจะสีก็เรารู้ตัวดีปล่อยเขาทำไป
เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย
เอาอะไรมากมายในความอนัตตา
โลภไปทำไมช่วงชิงแข่งขัน
สุดท้ายเหมือนกันต้องไปป่าช้า
จะเอาอะไรแค่รักโลภโกรธหลง
ไม่มีความมั่นคงบนกิเลสตัณหา
เกิดแก่เจ็บตายใยจะไปยึดมั่น
สรรพสังขารล้วนอนิจจา
ปล่อยวางมันเสีย ทุกโขติณณา
|
ใครจะเมินใครจะมอง ใยจะต้องไหวหวั่น
ใครจะใส่ร้ายกัน ใยจะต้องสนใจ
ใครจะดีใครจะเลว มันก็เรื่องของเขา
ใครจะนินทาเรา ใยจะต้องทุกข์ใจ
ใครจะล้อใครจะด่า ใยจะต้องว่าตอบ
ใครไม่สนใครไม่ชอบ ใยจะต้องใส่ใจ
ใครจะคิดใส่ความใยจะต้องวุ่นจิต
หากตัวเราไม่ผิดจะไปคิดทำไม
เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย
ประดุจดังต้นไม้ล้มทับโลกา
หมดลมเมื่อไรหาประโยชน์ใดเล่า
ล้วนต้องถูกเผาหามไปป่าช้า
ชีวิตยังมีสร้างความดีไว้เถิด
ได้ไม่เสียชาติเกิด ได้ไม่ต้องอายหมา
อันว่าความตายคือสัจธรรมความเที่ยง
สิ้นสรรพสำเนียงเน่าเหม็นขึ้นมา
จะเอาอะไร จะเอาอะไรกันนักหนา |
